Nevjerica. Ovaj tekst ne može započeti drugačije do tjeskobom, uzdrmanim kadrom prosudbe, što blica iz početnog nijekanja u činjenicu koja se opire zakonima razuma. Nevjerica, to je. A kakva je istina koja nije sklona logici? Pa, njeno ime je nepravda. I bi nepravda petog septembra u bavarskom gradiću Neustadt an der Aisch. Zapravo, nije to lično ona, to bili su njeni recidivi na simpoziju, panelu, o evroatlatnskoj budućnosti Bosne i Hercegovine, tri simptoma licemjerja gospođe Evrope: Christian Schmidt, novi visoki predstavnik u BiH, predsjednik Bundestaga Wolfgang Schäuble, te historičarka Janine-Marie Calic.
Piše: Semir Behram za Proglas.ba
Peti septembar je bio u znaku desanta Srpskog sveta na Cetinje, i sve oči ozbiljnije javnosti su sa strepnjom iščekivale šta će se desiti u Crnoj Gori, jer, kako nam je svima poznato, ustoličenje Joanikija je imalo potencijal za okidač, iskru koja bi zapalila nerede i uvela tamošnje društvo u građanski rat. Držali smo fige, okrenuti prema gradu ispod Lovćena, da se ne desi izgledna mogućnost, što bi, svojom realizacijom, u dogledno vrijeme se prelila i kod nas, u Bosnu i Hercegovinu. No, daleko iza naših leđa se kolonijalnim narativom raspravljalo o našoj budućnosti.
U prvoj etapi skandaloznosti je ležerna vizualizacija Christiana Schmidta o tome kako je Dragan Čović istinski predstavnik Hrvata u BiH, a kako su Željka Komšića izabrali Bošnjaci, te kako se Hrvatima treba dati veća zastupljenost da ne bi došlo da bojkota izbora. Na panelu, održanom u organizaciji Njemačko-atlantskog društva, Schmidt je direktno rekao da je doveden da štiti teritorijalni integritet Bosne i Hercegovine, da ne smije dozvoliti da se stvori treći entitet jer to može dovesti do nestabilnosti u zemlji koja može rezultirati raspadom. Znači, Schmidt nije poslan iz Evrope da bude prorok evropskih vrijednosti, ljudskih prava i demokratije, on je poslan da održi u životu konstrukt etničkog tronošca. Što na prvu djeluje odlično, to nam garantuje da se država neće raspasti. No, nijet bitnosti opstanka ove zemlje je užasavajući, a to će nam na panelu otkriti predsjednik Bundestaga Wolfgang Schäuble, koji će sa nevjerovatnom smjelošću reći da bi eventualnim raspadom Bosne i Hercegovine dobili “muslimansko ostrvo” sa znatnim konfliktnim potencijalom.
I prije nego se posvetim stavovima Janine-Marie Calic, treba se zadržati na neutemeljenom strahu Schäublea o stvaranju “muslimanskog ostrva” sa znatnim konfliktnim potencijalom. Elem, iz ove konstrukcije postaje jasno da bi raspad Bosne i Hercegovine bio najbolje rješenje, ali tim tektonskim premećajem bi izronilo muslimansko ostrvo u hrišćanskom moru. Postavlja se pitanje, pa i da se desi “muslimansko ostrvo”, zašto bi ono bilo problem, i to u moru hrišćanskih stijena i grebena? Prema Schäubleu, problem je u tome što bi to “ostrvo” imalo znatni potencijal za konflikt.
Ovdje moramo razložiti tezu na njena dva dijela: potencijal i konflikt. Zašto bi “ostrvo” imalo određeni potencijal i zašto bi taj potencijal bio naznačeno konfliktan?
Odgovor je dat u sintagmi “muslimansko ostrvo”. Pa, zato što je to ostrvo, taj prostor ispunjen muslimanima. Problem je u islamu. Stoga, dešavanja bliske prošlosti ovim spoznajama dobijaju jasnija “opravdanja”. Problem “muslimanskog ostrva” je problem s kojim se Evropa susreće od Berlinskog kongresa 1878. Veliki ratovi su skidali oznaku prioriteta sa tog pitanja, dok je socijalistička Jugoslavija jedina dala zaštitu “muslimanskom ostrvu”. Nestankom ideje Jugoslavije automatski se oznaka prioriteta vratila na vrata “ostrva”, uslijedilo je etničko čišćenje, masovni zločini i naposljetku genocid nad stanovništvom “muslimanskog ostrva”, tako da se to ostrvo znatno smanjilo. No, i dalje je problem, i dalje je prioritet, pogotovo nakon rasta islamizma i džihadizma na Bliskom istoku. To znači da se problem “muslimanskog ostrva” treba što prije riješiti. Kako vrijeme odmiče sve jasnije se vide razlozi neintervenisanja Evrope tokom popunjavanja 750 masovnih grobnica, tokom desetina hiljada silovanja, tokom masovnih egzekucija okarakterisanih atributom genocida.
Iz nekog razloga, još uvijek ne toliko objašnjivog, muslimansko stanovništvo je odlučilo da se ne asimilira, barem ne u značajnoj brojci, počeo se dizati zaseban identitet, muslimanski ali i evropski, tako da smo čak dobili i posebnost bosanske interpretacije islama koju definira tzv. merhametluk, odnosno potenciranje samilosti i oprosta prema drugom i drugačijem, kao prema svom. No to nikada nije bilo bitno demohrišćanskim strukturama, oni se nikada nisu željeli zamarati sa modelom bosanskog islama koji se rodio u Evropi i koji istoj toj Evropi daje bogatstvo i priliku za iskup od rigidnih ideologija nastalih na njenom tlu. Tako i danas, predsjednik Bundestaga Sarajevo ne vidi kao model, kao evropski Jerusalem, on grad koji je ne tako davno preživio najveću opsadu u novijoj historiji osjeća samo kao nešto “muslimansko”, nešto nazadno, nešto odakle dolazi prijetnja. Schäublea ne zanima velika brojka bosanskih muslimana koji razmišljaju zapadnim umom, koji gledaju evropskim očima, koji žele da od Bosne i Hercegovine naprave zemlju izgrađenu od evropskih vrijednosti, zemlju u kojoj je pojedinac bitniji od skupine i etniciteta, mjesta gdje se ljudi neće dijeliti po boji kože, boji očiju, po naciji i vjerskim ubjeđenjima. To gospodinu Schäubleu nije bitno, to jednog predsjednika Bundestaga naprosto ne zanima. Njemu bi, da se zaključiti, bilo mnogo jednostavnije ukloniti to “muslimansko ostrvo” i tako zacimentirati želju za bezbojnošću i istošću evropskog sekularizma zasnovanog na idealima Vatikana. Znamo, gospodine Schäuble da nije nemoguće da se ponovo dese koncentracioni logori i novi genocid na prostoru zamišljenog “muslimanskog ostrva”, naprotiv, to je jako izgledno, jer, svjesni smo da evropska paradigma varira od istinskih evropskih vrijednosti do retrogradnih ideologija čijim glasovima govore Le Pen, Wilders, Orban i ostali.
Najbolju definiciju aktuelnog stanja je dao poznati bosanskohercegovački pjesnik Abdulah Sidran, kada je čuo retoriku sa simpozija u Neustadt an der Aischu, kako Bosnu i Hercegovinu žele uništiti dva komšijska fašizma, a Evropa to prihvata, jer je njen antifašizam slabiji o njene islamofobije. I, to je, nažalost najveća istina koju teško možemo prihvatiti. Evo, recimo, ja znam da je to sirova istina ali odbijam kao kurban prihvatiti takvo stanje. Postavke mog identiteta me tjeraju na ustrajnost u iščekivanju pravednog odnosa prema meni i ljudima sa kojim dijelim identične stavove, pa makar završio u novom Heliodromu ili novoj Manjači ili mi ostaci bili pronađeni u tercijarnoj grobnici.
Janine-Marie Calic, historičarka kojoj se vjeruje u demohrišćanskim krugovima, poznata na našim prostorima kao savjetnica zloglasnog, a posebnog, izaslanika UN-a za bivšu Jugoslaviju Jasushi Akashija, kojeg je savjetovala da ne dozvoli vojnu intervenciju u Bosni i Hercegovini i dȃ još na vremenu silama zla da privedu kraju proces deosmanizacije, da to “muslimansko ostrvo” skrate i eliminiraju. “Ostrvo” je opstalo, suženo, ali ostala je i Janine-Marie Calic sa svojim horor savjetima, koji, ovoga puta, poput sms poruka stižu u uši novog visokog predstavnika u BiH Christian Schmidta, demohrišćanina, koji je nagrađen od Andreja Plenkovića ordenom “Red Ante Starčevića”, kao i par ratnih zločinaca prije njega. Zna to Schmidt, ali ne vraća ordenje, on ne bježi od pristrasnosti, to mu, očigledno, nije nikakav problem, kao što za Janine-Marie Calic nije problem reći da je uzrok rata u BiH fakt da su sve tri etničke skupine željele BiH samo za sebe ili da su se Bošnjaci borili za bošnjačku državu ili da su se Bošnjaci “svezali” Srebrenice kao “izabrane traume” (chosen trauma), tako da ne žele pomirenje sa Srbima.
Janine-Marie Calic nije spomenula, a niti Wolfgang Schäuble, kao ni Christian Schmidt, očigledne razlike u zločinima, koncentracionim logorima, etničkom čišćenju. Oni nisu spomenuli problem blokade institucija, negiranje genocida, veličanje raznih zločinaca. Janine-Marie Calic nije ni pokušala doći do rješenja bosanske zavrzlame, a odgovor nije skriven, odgovor je suočavanje sa prošlošću, to nije tako teško reći. Suočiti se sa istinitom, dokazanom, prošlošću pa krenuti putevima katarze, zagrljaja i pomirenja. No, ne. Prihvatanje zločinačkog narativa je prihvatljivije za Calic, relativizacija kakvu danas možemo čuti iz usta negatora genocida je naracija kojom Janine-Marie plijeni pažnju velikom broju elitističkih krugova u Njemačkoj. Visoki predstavnik Schmidt se nije protivio ovakvim izlaganjima, naprotiv, on je bio saučesnik te atmosfere.
Christian Schmidt je, sem ordenja, povezan sa zvaničnim Zagrebom, ali i, kako kažu mnogi analitičari, nezvaničnim Mostarom Dragana Čovića, čiji mediji su krajem jula objavili informaciju dobijenu od zapadnih diplomata koji tvrde da će Inzkov zakon o zabrani negiranja genocida biti samo uvertira u nametanje Izbornog zakona u korist legitimnog predstavljanja. Ta priča je bila neutemeljena glasina dok se nije pojavio snimak simpozija iz Neustadt an der Aischa, koji je, nakon što se podigla bura u BiH, uklonjen. U istom tekstu, nakon što nije prošla non-paper podmetačina, nada je polagana u demohrišćansku vezu:
..A ta ideja nije ono što zastupa Ministarstvo vanjskih poslova Njemačke kojeg vodi Socijaldemokrat Heiko Maas, o transformaciji tronacionalne države tri konstitutivna naroda u građansku BiH, potvrdio je nedavno i hrvatski predsjednik Zoran Milanović kojeg je u to uvjerila osobno sama kancelarka.
Ovaj pasus, informacija, dobijena od diplomatskog izvora, predata Čovićevim propagandistima, u usporedbi sa narativom sa bavraskog panela, daje čišću rezoluciju i stabilniju sliku o naporima i izvorima retrogradnih politika koje bi da se igraju sa humanim i nehumanim preseljenjima nepodobnog stanovništva ili, kada je riječ o aktuelnom pitanju, za početak desničarsko-orbanovsko-trampističke agende paralizirati “muslimansko ostrvo”, ne dozvoliti da se stvori građanska država zasnovana na evropskim vrijednostima u kojoj bi nehrišćani bili većina, drugim riječima napraviti opravdani aparthejd kojeg će uspavana evropska ljevica osuditi ali ne i spriječiti. Inzkov zakon o zabrani negiranja genocida će biti kolač Bošnjacima, prepečen i nejestiv, nagrada za naređenu šutnju i vreća pravde u rukama tijela gurnutog s muslimanskog ostrva u Orbanovo more.
Foto: YouTube
